Epoką Wikingów określa się czas od ich pierwszych najazdów w 730 r., aż do podboju Anglii w 1066 r. Żeglując ze Skandynawii, Wikingowie skolonizowali wyspy na północnym Atlantyku (włącznie z Islandią) i osiedlali się wzdłuż wybrzeży północnej Europy. Dotarli do Grenlandii, wybrzeży Ameryki Północnej, a także skolonizowali obszar wzdłuż Bałtyku, rzek Rosji aż do Konstantynopola.
Wikingowie zostawili po sobie ślady w nazwach geograficznych niektórych europejskich miejsc. Gdy przybywali do nowych terytoriów, nazywali je swoimi imionami. W niektórych przypadkach nordyckie nazwy zastąpiły lokalne.
Dobrym przykładem jest Egilsay w archipelagu Orkadów. Co oznacza wyspę Egila. Z kolei na wyspie Isle of Man znajduje się góra Sneafell, jest to najwyższy punkt wyspy. Jego nazwa składa się z dwóch wyrazów: snæ – co oznacza śnieg i fell – co znaczy góra. W Islandii jest wiele gór, które noszą nazwę Snæfell i nie można zapomnieć o Półwyspie Snæfellsjökull, który jest lodowcem.
W innych przypadkach nazwy miejscowości tworzone przez Wikingów mogą być identyfikowane poprzez użycie nordyckiego przyrostka thorpe oznaczającego wieś, bądź by tłumaczonego jako wieś lub miasto. Przykładem jest Grimsby (w prostym znaczeniu rozumiane jako miasto lub gospodarstwo Grimur).
Wikingowie dodawali także przyrostki do anglosaskiej nazwy lub słowa. Dwa typowe przykłady to holm (mała wyspa lub wzgórze) i firth (fiord). Z kolei miejscowości w Normandii, które posiadają końcówkę tot (pochodzącą od nordyckiego słowa toft, czyli miejsce na farmie) to największa grupa miast zawdzięczających swoją nazwę Wikingom. Jest ich aż 589. Inne miasta z Wikingami w tle możemy poznać po końcówce londe (lunt – oczyszczanie), hogue (haug -wzgórze, góra) oraz dalle (dal – dolina).
tłumaczenie z visir.is Agnieszka Prażmo (WSPA)
