Konie islandzkie są wyjątkową rasą, która rozwinęła się z koni przywiezionych na wyspę w IX i X wieku przez nordyckich osadników.
W Islandii występuje tylko ta rasa koni i surowe prawo zabrania przywożenia na wyspę koni innych gatunków, a konie, które wyjechały z Islandii, nie mogą już wrócić na wyspę.
Konie islandzkie znane są ze swojego hardego charakteru. Są bardzo wytrzymałe, co szczególnie widać podczas zimy, kiedy zwierzęta stoją na zasypanych śniegiem polach podczas zamieci śnieżnych.
Konie te często są nazywane kucami, ponieważ są niskie i osiągają maksymalnie 145 cm. Jednak w Islandii hodowcy zawsze używają określenia koń. Bardzo możliwe, że nie nazywa się ich kucami, ponieważ w języku islandzkim brakuje słowa „kuc”.
Mają one bardzo bogate umaszczenie, wliczając w to maść kasztanowatą, bułaną, gniadą, karą, myszatą, palomino, srokatą i dereszowatą.
Wytrzymałe konie islandzkie nie wymagają zbyt dużo pożywienia, co zdecydowanie pomaga w przetrwaniu długiej i kapryśnej islandzkiej zimie. Dojrzały wiek osiągają dość późno. dlatego ujeżdżanie rozpoczyna się, gdy skończą 4 lata. To, co różni islandzką rasę od innych jest chód. Konie islandzkie mają pięć chodów i znane są z pewnego kroku i umiejętności wędrowania po trudnym terenie.
Poza typowymi, jak dla koni chodami, takimi jak stęp, kłus i galop, jest jeszcze czterotaktowy tölt i valhopp, który jest połączeniem töltu i cwału. Najczęściej występuje on u młodych koni. Rasa ta wykonuje też inochód, zwany skeið lub flugskeið czyli „latający inochód”. Islandzkie konie potrafią dzięki temu osiągnąć szybkość nawet do 50 km/h.
Islandzką rasą koni interesują się także hodowcy z Europy i Ameryki Północnej. Hodowle tych koni można znaleźć również w Polsce.
fot. Iceland News / Tom S.
