Odradza się populacja islandzkiego bielika. Jest teraz większa niż kiedykolwiek wcześniej od XIX wieku. W tym roku liczba par gniazdujących bielików wyniosła 76, dwa razy więcej niż w roku 2016. Jest to swoisty rekord. Pracownicy Islandzkiego Instytutu Historii Naturalnej naliczyli w 28 gniazdach 36 piskląt, które osiągnęły dojrzałość.
Wyraźna poprawa sytuacji bielików
Populacja islandzkiego bielika znacznie zyskała na liczebności. Jeszcze 40 lat temu gatunek ten był na skraju całkowitego wymarcia w Islandii. W ciągu ostatnich kilku lat nastąpił powrót bielików i rozmnażają się one z dużym sukcesem.
Większość bielików gniazduje w Zachodniej Islandii i na Fiordach Zachodnich, ale dzięki wzrostowi ich liczebności można je już spotkać w całej Islandii.
Bieliki wracają do starych gniazd, z których korzystają przez całe dekady, a nawet stulecia. W ostatnich latach ornitolodzy zauważyli, że próbują zagnieżdżać się w niektórych dawno opuszczonych gniazdach na klifach i zboczach gór w północno-zachodniej części Islandii, gdzie nie było ich od początków XX wieku lub końca XIX wieku. Bieliki gniazdujące w Północnej Islandii niemal całkowicie zniknęły. Obecnie młode bieliki można w zasadzie zobaczyć na całej wyspie.
Gatunek, który niemal wyginął, teraz się odradza
Islandzka populacja bielika, która w połowie XX wieku została uznana za poważnie zagrożoną, w ciągu ostatnich kilku lat znacznie wzrosła. Gdy w latach 60. było tu nie więcej niż 20 par, teraz mamy ich 76.
Bieliki zaczęły ginąć pod koniec XIX wieku, gdy rolnicy zabijali je i niszczyli ich gniazda, aby chronić zwierzęta hodowlane i kaczki edredonowe wytwarzające cenny puch. Szacuje się, że w latach 70. XX wieku liczebność populacji bielika wynosiła około 120 par, ale nawet gdy w 1914 r. bielik uzyskał status gatunku chronionego, ich liczba nadal malała z powodu powszechnych praktyk wykładania zatrutej żywności, aby tępić lisy. Populacja zaczęła się odradzać dopiero w latach 70. ubiegłego wieku, po zakazie stosowania trucizn do zwalczania lisów.
Ptaki, które dojrzewają w wieku czterech lat, żyją nawet 25 lat, wiążą się w pary na całe życie i mieszkają w jednym miejscu. Korzystają z tych samych gniazd rok po roku, rozbudowując je do wielkich rozmiarów. Wiek najstarszego znanego gniazda, zlokalizowanego w tym miejscu, jest szacowany na 150 lat.
Fot. Róbert A Stefánsson
Wyspy w zatoce Breiðafjörður
Bieliki gniazdują w Zachodniej Islandii, wokół zatoki Faxaflói na Fiordach Zachodnich. Jednak najlepszym miejscem do ich obserwacji są brzegi zatoki Breiðafjörður i znajdujące się w niej wyspy.
Bielik jest gatunkiem chronionym i zbliżanie się do gniazd jest nielegalne, ale przy odrobinie szczęścia można dostrzec te majestatyczne ptaki szybujące w poszukiwaniu pożywienia dla swoich młodych.
Gatunki pokrewne
Europejskim kuzynem majestatycznego bielika zwyczajnego jest bielik amerykański. Jest to również jeden z największych gatunków jastrzębiowatych i ma największą średnią rozpiętość skrzydeł. Średnia rozpiętość skrzydeł bielików wynosi 2,18 metra, choć zanotowano okazy o rozpiętości do 2,53 metra.
Bieliki są bardzo „rozmowne” i często słychać, że się nawołują, szczególnie w sezonie lęgowym. Można je rozpoznać po ogromnej rozpiętości skrzydeł, białym ogonie, żółtych dziobach i brunatnym zabarwieniu piór.
Grupa GMT/Monika Szewczuk/visir.is
