Lambagras (łac. Silene acaulis), czyli lepnica bezłodygowa, to gatunek należący do rodziny goździkowatych. Pospolicie występuje na Islandii. Jest to roślina wieloletnia i tworzy gęste, półkuliste poduszki małych, wiecznie zielonych liści. Liście są ciemnozielone i lekko mięsiste. Formy te są charakterystyczne dla rośliny i pomagają jej przetrwać w trudnych warunkach, tworząc mikroklimat, który zatrzymuje ciepło i chroni przed zimnymi wiatrami.
Roślina zazwyczaj osiąga wysokość od 5 do 15 centymetrów. Każda poduszka ma swój korzeń zwany palowym, który zakotwicza roślinę w gruncie i może osiągać ponad metr długości. Z tych poduszek wyrastają krótkie, bezlistne łodygi, które rodzą skupiska małych, różowych i fioletowych kwiatów, kwitnących zwykle od czerwca do sierpnia. Te jasne kwiaty są nie tylko efektowne wizualnie, ale także przyciągają różne zapylacze, takie jak pszczoły i motyle, odgrywając kluczową rolę w lokalnym ekosystemie.
Historycznie, korzeń lambagras był wykorzystywany jako źródło pożywienia na Islandii w czasach niedoboru. Był gotowany i jedzony jako warzywo.
Odporność tej rośliny i zdolność do przystosowania się do ubogich, żwirowych gleb i ekstremalnych warunków alpejskich sprawiają, że jest ważnym gatunkiem islandzkiej flory, przyczyniając się do stabilności i dobrej kondycji jego naturalnych siedlisk.
Lambagras, zwany potocznie „kwitnącym mchem”, zawiera aktywne związki chemiczne, takie jak flawonoidy, glikozydy i olejki eteryczne. Mają one działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwnowotworowe. Roślina ta jest również stosowana w leczeniu chorób układu moczowego – zapalenia pęcherza moczowego i kamicy nerkowej.
Ususzoną roślinę można spożywać w postaci herbatek, nalewek lub wyciągów.
W Polsce lepnicę bezłodygową można ją znaleźć w wyższych partiach Tatr.
W artykułach z serii Zielnik islandzki, czyli owce wiedzą, co dobre przeczytasz także o:
