Zaledwie godzinę drogi od Reykjaviku znajdziemy całe mnóstwo cudów natury i form geologicznych: pola lawy, obszary geotermalne oraz aktywne wulkany. To Geopark Reykjanes, jeden z dwóch takich obszarów na Islandii wpisanych na listę UNESCO. Zaskakujące, że tak niewielu turystów odwiedza to miejsce.
Surowy krajobraz
Od Arktyki po Antarktydę, na dnie Atlantyku rozciąga się Grzbiet Śródatlantycki, formacja powstała w wyniku ruchów płyt tektonicznych, które co roku odsuwają się od siebie o około 2 centymetry. Wzdłuż grzbietu gromadzi się magma, tworząc najdłuższy łańcuch górski na świecie.
Tylko na półwyspie Reykjanes możemy spacerować wzdłuż lawowych gór i obserwować, jak siły natury tworzą nowy ląd.
W wiosce Hafnir, na zachodnim wybrzeżu półwyspu, zbudowano kładkę o długości 20 metrów, która stanowi symboliczny most między kontynentami.
Większość nizin Reykjanes pokrywają pola lawowe, opowiadające wulkaniczną historię tego regionu. Ostatni z długich okresów aktywności wulkanicznej rozpoczął się tuż przed zasiedleniem wyspy, między VIII a IX wiekiem, a zakończył w połowie XIII stulecia. W wyniku czterech lub pięciu potężnych erupcji powstało szesnaście pól lawy. Ten młody krajobraz nadal jest bardzo surowy, ponieważ na ukształtowanych wulkanicznie terenach rzadko radzą sobie inne rośliny niż mech i porosty.
Czarne pola lawy, zielona energia
Pola lawowe powstały w wyniku erupcji systemów wulkanicznych znajdujących się na półwyspie. W każdym systemie znajduje się magma oraz liczne pęknięcia, ciągnące się z południowego zachodu na północny wschód. Przykładem takiego systemu jest Eldvörp – łańcuch kraterów, znajdujący się w pobliżu Blue Lagoon. Kłęby pary, wydobywające się z kominów hydrotermalnych przy kraterach, przypominają nam o drzemiącej potędze wulkanów.
Na półwyspie znajdują się cztery systemy wulkaniczne: Reykjanes i Krýsuvík (położone na terenie geoparku), Brennisteinsfjöll oraz Hengill. W każdym z wulkanów można zaobserwować aktywność geotermalną, której dowodem są kolorowe pola, kontrastujące z czernią lawy i zielenią mchu.
Energię do regionu metropolitalnego dostarczają dwie elektrownie przy wulkanie Hengill.
Energia z systemu wulkanicznego Reykjanes wykorzystywana jest przez dwie inne elektrownie: Reykjanes oraz Svartsengi.
Ilona Dobosz
