Na przestawionej poniżej mapie systemy wulkaniczne na półwyspie Reykjanes są zaznaczone na różowo. Czerwone linie wskazują granicę płyt tektonicznych, gdzie często występują trzęsienia ziemi. Obszary geotermalne zaznaczone są na żółto, a czarne linie wskazują roje szczelin (mapa Vísindavefurinn).
„Jeśli dojdzie do erupcji, będzie to prawdopodobnie początek okresu aktywności wulkanicznej, który może trwać kilka wieków” – stwierdza Magnús Á. Sigurgeirsson, geolog z ÍSOR Iceland GeoSurvey – instytutu konsultingowego i badawczego w dziedzinie nauk geotermalnych i wykorzystania zasobów.
Na poniższej liście erupcji można zobaczyć, w którym okresie one wystąpiły, a na mapie przedstawiono pola lawowe powstałe w ostatnim okresie wulkanicznym na półwyspie Reykjanes, trwającym od 800–1240 roku n.e.
Magnús zebrał dane dotyczące trzech ostatnich okresów wulkanicznych na tym obszarze. Były to okresy obejmujące 3000–3500 lat temu, 1900–2400 lat temu i wreszcie między 800 a 1240 rokiem n.e. Dane te opierają się na mapach geologicznych półwyspu Reykjanes oraz na obszernej publikacji o erupcjach wulkanicznych na Islandii, pt. „Náttúruvá á Íslandi, eldgos og jarðskjálftar”.
Badania wykazały, że w drugiej części holocenu (okres ten rozpoczął się około 11 700 lat temu) systemy wulkaniczne na półwyspie Reykjanes wybuchały co 900 do 1100 lat. Mniej wiadomo o pierwszej części holocenu.
Wydaje się, że każdy okres erupcji trwał około 500 lat, a w tym czasie większość systemów wulkanicznych wydaje się być aktywna, choć na ogół nie jednocześnie. Aktywność wulkaniczna charakteryzuje się erupcjami, które trwają po kilkadziesiąt lat. Lawa wypływa z wulkanicznych szczelin, które mogą mieć długość nawet 12 km.
Na półwyspie Reykjanes znajduje się sześć systemów wulkanicznych, położonych obok siebie i skierowanych z południowego zachodu na północny wschód. Najdalej na zachód znajduje się Reykjanes, następnie Svartsengi, góra Fagradalsfjall, Krýsuvík, Brennisteinsfjöll i wreszcie góra Hengill.
Ostatni okres wulkaniczny rozpoczął się około 800 r. w górach Brennisteinsfjöll i w systemie Krýsuvík, tworząc pola lawowe Hvammahraun i Hrútafellshraun.
W dziesiątym wieku system Brennisteinsfjöll ponownie wybuchł, tworząc co najmniej pięć różnych pól lawowych. Po tym wydarzeniu nastąpiła 150-letnia przerwa w aktywności wulkanicznej. Następnie, najprawdopodobniej w 1151 r., rozpoczęła się erupcja w systemie wulkanicznym Krýsuvík. Według źródeł pisanych zakończyła się ona w 1188 roku. Powstały trzy pola lawowe.
Potem znów nastąpiła 20-letnia przerwa, a następnie, w 1210 r., rozpoczęła się erupcja w pobliżu oceanu, w niewielkiej odległości na północ od szczytu Valahnúkur (najbardziej wysunięta na zachód część półwyspu Reykjanes). Trwała ona do 1240 r., kończąc 450-letnią aktywność wulkaniczną.
Od tamtego czasu mija właśnie 781 lat.
