Blisko cztery lata po podpisaniu porozumienia paryskiego z Unią Europejską, Islandia i Norwegia sformalizowały i sprecyzowały sposób funkcjonowania tej współpracy.
Zgodnie z porozumieniem minimalne zobowiązanie Islandii polega na ograniczeniu do 2030 roku emisji gazów cieplarnianych o 29% w stosunku do poziomu z roku 2005.
Emisje, które stanowią część europejskiego systemu handlu uprawnieniami do emisji, nie są uwzględnione w zobowiązaniu Islandii. Celem jest ograniczenie emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla o 43% w tym samym okresie.
Sprawy komplikuje fakt, że Islandia zadeklarowała już cel ograniczenia emisji do 2030 roku o 40% w stosunku do poziomu z roku 1990. Jest to również cel zadeklarowany przez Islandię w momencie zawarcia porozumienia paryskiego w 2015 roku i pozostanie niezmieniony, pomimo nowego porozumienia. W nowym porozumieniu wykorzystuje się rok 2005 jako bazowy, ponieważ lepiej wpisuje się w okres od czasu wejścia w życie systemu handlu uprawnieniami do emisji.
Negocjacje w sprawie sposobu włączenia Islandii i Norwegii do wspólnych celów klimatycznych 30 krajów europejskich toczą się od dwóch lat. Ogólnoeuropejskim celem jest ograniczenie do roku 2030 emisji o 40% w stosunku do poziomu z roku 1990. Porozumienie merytoryczne zostało w większości zaakceptowane pod koniec ubiegłego roku i od tego czasu negocjowane są aspekty prawne i sformułowania.
Aby sformalizować porozumienie, parlament musi wdrożyć dwie dyrektywy UE w Islandii: jedną w sprawie emisji poza systemem handlu uprawnieniami do emisji, a drugą w sprawie sekwestracji dwutlenku węgla, związanej z użytkowaniem gruntów.
Zgodnie z dyrektywą w sprawie wspólnej odpowiedzialności za emisje poza systemem handlu uprawnieniami do emisji, każde państwo członkowskie musi wyznaczyć sobie wiążące cele w zakresie redukcji emisji. Obszary nieobjęte systemem handlu uprawnieniami do emisji to transport, rolnictwo, rybołówstwo i gospodarka odpadami.
Druga dyrektywa dotyczy emisji i sekwestracji dwutlenku węgla w związku z użytkowaniem gruntów. Państwa członkowskie są zobowiązane do wdrożenia środków mających na celu ograniczenie emisji i zapewnienie, że ona nie wzrośnie. Dyrektywa ta zawiera przepisy dotyczące leśnictwa, rekultywacji gleby, rekultywacji terenów podmokłych i nie tylko.
Islandia otrzyma pomoc specjalistów ds. kalkulacji emisji w tych dziedzinach. Dyrektywa wymaga prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczących emisji. Trudniej jest ocenić emisje z obszarów o charakterze krajobrazowym, dlatego też księgowość ta jest prowadzona oddzielnie od księgowości dotyczącej innych emisji.
Grupa GMT/Ewa Rogalska
