Wszystkie islandzkie ssaki zostały sprowadzone na wyspę przez ludzi – celowo lub przez przypadek. Zwierzęta domowe, które zostały wyizolowane przez pobyt na wyspie na ponad 1100 lat, wykształciły pewne specjalne właściwości.
Owce
Przez wieki owce utrzymywały swych właścicieli przy życiu, dostarczając im mięsa, tłuszczu, mleka, wełny i skór – były również materiałem, z którego wytwarzało się narzędzia i zabawki. Jasnym znakiem wartości jest fakt, że islandzkie słowo oznaczające owcę – „fé” – oznacza także pieniądze.
Te harde stworzenia są praktycznie dzikie w okresie letnim i – jak udowodniono podczas katastrofalnej zamieci, która miała miejsce na pastwiskach górskich na północy Islandii we wrześniu 2012 roku – zwierzęta te mogą przeżyć nawet 45 dni pod pokrywą śniegu.
Ilustracja: Erna Kristín Gylfadóttir
Najtwardszą z najtwardszych jest owca-lider, nazywana tu „forystufé”. To ona prowadzi resztę stada przez przeszkody i przy niekorzystnej pogodzie. Nie są osobną rasą, ale rozwinęły pewne cechy szczególne. Liderzy są opisywani jako długonodzy, chudzi, sprawni i elastyczni, z ogromnymi, inteligentnymi oczami. Mają wyjątkowy, „lekki” sposób poruszania się, a ich pokrycie jest często w ciemnym kolorze. Owce te są opisywane w islandzkich sagach, ale są również znane w innych państwach – można znaleźć fragmenty odnoszące się do nich nawet w Biblii. Obecnie jednak ich hodowanie wydaje się być na Islandii ograniczone.
Owce to jedne ze zwierząt, które zostały przywiezione na wyspę przez norweskich osadników ponad 1100 lat temu. Od tego momentu były one izolowane. Wywodzą się z rasy z krótkimi ogonami, która była bardzo powszechnie hodowana w północnej Europie; współcześnie można spotkać ich bardzo niewiele.
Owca islandzka była początkowo eksportowana do Ameryki Północnej w latach 80. XX wieku, gdzie osiągała bardzo szybki wzrost.
Liczba owiec, które zamieszkują Islandię to: 474 759 (co ciekawe, liczba mieszkańców Islandii wynosi 320 661)
Średnia waga: 71 kilogramów dla owiec i 96 kilogramów dla baranów
Artykuł napisany na podstawie tekstu, który ukazał się w ostatnim wydaniu Iceland Review.
