Od północy nad tunelem magmowym zarejestrowano 700 wstrząsów, największe o magnitudzie 3,1 w Hagafell. Natomiast wcześniej o 21:09 w Kleifarvatn wystąpiło trzęsienie ziemi o magnitudzie 3,8. Jednak zdecydowana większość wstrząsów ma miejsce w tunelu magmowym, większość z nich jest niewielka i występuje na głębokości 3–5 km.
Pomiary deformacji wskazują na ciągłe odkształcenia w tym obszarze. Są one zgodne z ciągłym przepływem magmy do tunelu, ale także odzwierciedlają ruchy ryftowe na powierzchni.
Monitorowanie aktywności sejsmicznej i deformacji w największej mierze odbywa się w obszarze tunelu magmowego i Grindavíku, gdzie zainstalowano nowe stacje GPS. Pokazują one, że uformowana zapadlina jest nadal aktywna.
Ponadto zainstalowano mierniki stężenie dwutlenku siarki w atmosferze. Dwutlenek siarki uwalnia się z magmy, gdy zbliża się ona do powierzchni.
Prawdopodobieństwo erupcji jest zatem nadal wysokie. W przypadku erupcji najbardziej prawdopodobną lokalizacją jest tunel magmowy.
Eksperci z Islandzkiego Instytutu Meteorologii zainstalowali niedawno na Húsafell urządzenia pomiarowe DOAS, które mierzą stężenie SO2 w atmosferze. Jeden z tych mierników wykazał obecność dwutlenku siarki w atmosferze nad Sigdal od kraterów Sundhnúk na południu, aż do Grindavíku.
Trudno jest dokładnie określić, na jakiej głębokości dwutlenek siarki jest uwalniany z magmy, ponieważ proces ten zależy od jej ciśnienia, ale ogólnie uważa się, że magma musi znajdować się w górnych kilkuset metrach skorupy ziemskiej. Mierniki oparte na technologii DOAS nie mierzą jakości powietrza, a tylko lokalne stężenie SO2.
Pomiary metodą DOAS (z ang. Differential Optical Absorption Spectroscopy) wykorzystują prawo absorpcji Lamberta-Berra. Określa ono zależności występujące pomiędzy ilością promieniowania absorbowanego na drodze wiązki światła a liczbą molekuł, które znajdują się wzdłuż drogi pomiaru. Źródłem emisji wiązki światła jest wysokociśnieniowa lampa ksenonowa, która emituje promieniowanie świetlne o stałym natężeniu oraz szerokim spektrum, obejmującym między innymi promieniowanie podczerwone i ultrafioletowe. Odbiornik i nadajnik są wyposażone w lustro, w którym światło jest skupiane na końcu światłowodu umieszczonego w ognisku zwierciadła. Wiązka światła przejściu przez badany ośrodek dociera do odbiornika, skąd jest przesyłana do spektrometru, który dokonuje analizy, umożliwiającej określenie strat światła na skutek absorpcji wzdłuż drogi pomiaru. Im większe straty światła, tym większe stężenie gazu.
